I need to let this out of my chest..

Hindi ako dalawin ng antok..
Parang my nakadagan sa dibdib ko..
Ang daming tumatakbo sa isip ko..

Hindi ko alam kung tama ba ang mga iniisip ko sa pagkakataon na'to..
Kagaya ng marami takot na akong magmahal at magbahagi ng sarili ko sa iba..
Pero may taong dumating sa buhay ko na nagpabago nun..inisip ko na iba sya.. at sabi ko sa sarili ko sure ako hindi ako sasaktan ng tao na'to..
Nakita ko kung gaano sya kabuti sa akin.. palagi nya ako pinaalalahanan ngumiti.. masasabi kong tunay syang kaibigan..
Naramdaman ko ang pagpapahalaga at pagmamahal nya sa akin..
Sobrang thankful ako na dumating sya sa buhay ko..
Nagkaroon ako ng isang kaibigan na alam kong hindi ako iiwan..na maiintindihan ako.. taong muling nagpasaya sa akin..
Hindi ko naisip na masasaktan ako..
Siguro nga kasalanan ko lahat..
Narealize ko na hindi lang pala lokohin ka ang masakit..
Masakit rin pala na ipamuka sayo kung gaano ka kasamang tao..na tipong hindi ka marunong magmahal..
Alam ko na ang dami kong mali..ang dami kong kasalanan..
Naka sakit ako ng ibang tao..
Pero hindi ko gusto yun..hindi ko alam..siguro nga insensitive akong tao.. tingin nila wala akong emotion.. siguro nga ganun..
Naitatago ko na nasasaktan ako.. naitatago ko kung ano talaga ang nararamdaman ko..
Haaaay...
Sana panaginip lang ang lahat.. dahil totoong ang sakit..
Matalim pa sa kutsilyo ang mga salita..
Siguro nga pathetic ako..
Mapagpanggap..
Walang kosensya..
Ng uuto ng kapwa ko..
Hindi marunong magpahalaga sa kaibigan..
Manloloko..
Pahirap sa ibang tao..
In short walang puso..
Lagi kong paalalahanan ang sarili ko kung ano talaga akong klase ng tao.. para hindi ko na naisin pa na maghanap ng pagmamahal dahil hindi ko deserve yon..
I deserve to be left alone..
I deserve this pain.. for being a monster..
God forgive me po sa lahat..
I'm sorry if I cause pain to others..